Jestem przeciwny jakiejkolwiek przemocy jaką stosuje się wobec dzieci. Jestem przeciwny wymierzaniu kary cielesnej. W dzisiejszych czasach bicie dzieci jest patologią!

Jeśli bijesz, krzyczysz, to jesteś słaby!

Przykrym widokiem jest kiedy widzę matkę szarpiącą własne dziecko, albo w drugą stronę ojca walącego tak, że dziecko siada. Nie wiem, jak Wy na to reagujecie, ale ja za każdym razem zwracam na to uwagę i robię szum. Dzieci nie wolno bić! Wiele razy temat był poruszany w mediach, na studiach, bicie dzieci stało się już mniej modne, mimo wszystko rodzice biją dzieci i trzeba mówić głośno, że jest to złe! Pamiętam kiedyś doświadczenie na studiach, gdzie Pani doktor rozdała nam kartki w linię i prosiła, aby zostawić jedynie długopis. Podała polecenie:

„Drodzy Państwo, Będziecie pisali dyktando, proszę pisać równe kształtne literki, pamiętajcie aby zmieścić się w liniach. Oczywiście nie zapomnijcie, aby nie robić błędów ortograficznych, gotowi?”

Teraz wyobraźcie sobie, że słysząc to polecenie miałem dwadzieścia dwa lata. Ogarnął mnie śmiech, bo przypomniały się czasy szkoły podstawowej, kiedy takie polecenie słyszało się co najmniej raz w miesiącu na lekcji języka polskiego. Poza tym doświadczyłem też stres, bo pomyślałem, kurdę jak zrobię jakiś głupi błąd to będzie faux pas!

Po komendzie”gotowi?„, byłem zwarty, skupiony i faktycznie gotowy do dyktanda, a słownik ortograficzny otworzyłem w głowie.

Był środek zimy.

Pani doktor zgasiła światło na sali. Zrobiło się nieprzyjemnie, ciemno, ale wesoło. Nic nie było widać, nawet białej kartki, która leżała przede mną. Prowadząca zaczęła dyktować, a my zaczęliśmy pisać. Pisząc, doznałem szoku. Czy skupiać się na okrągłych literkach, czy na nierobieniu błędów, czy na pisaniu w liniach, których nie widziałem!

Po włączeniu światła, przestraszyłem się! Moja kartka nie dość, że pogięta, pokreślona z u otwartego na zamknięte i odwrotnie, a linie? Pisząc to dyktando w ekstremalnych warunkach, linie po prostu nie istniały.

Opisałem Wam ten przykład, bo cel tego doświadczenia na tamten czas był inny. Chcę Wam uświadomić, że to co dla dorosłego jest oczywiste, dla dziecka niekoniecznie. Jak jest „jasno”, wiemy, że trzeba pisać w liniach i pewnie większość z nas napisałaby równiutko. Dziecko, kiedy ma odpowiednie warunki do pisania ma taką „ciemność” przed sobą, bo ono wie, co musi, ale jest tyle innych czynników, które niekoniecznie muszą mu w tym pomóc i wychodzi inaczej.

Podobnie według mnie jest z zachowaniem. Rodzic wie, że należy się tak i tak zachować, kiedy dziecko zrobi inaczej to bum. A, gdyby temu rodzicowi zgasili nagle światło, jakby się zachował? Też by szedł równo, jak na wybiegu? Czy potykałby się o własne nogi? Często rodzice tego nie rozumieją, że to co dla dziecka jest A, dla rodzica może być B. Sztuką wychowania jest to B, ale także widzenie i rozumienie. Sens pozostaje jeden. Nie bij! Nie tresuj! Wychowuj i kochaj.

Dziecko żyje w ciemności, a rodzic jest po to by dostarczać światła, gdy jest ciemno.

A resztę dopisze Wasze życie.